Ten, w którym nie zostałam Simsem

Dzień 19

O tym, że mogę pisać nawet, jak nie mam na to nastroju - właśnie o tym chciałam dziś napisać.

Z fizycznego punktu widzenia - Wicia żyjesz nadal, wszystkie kości ramion całe, no to pisz. Co Cię może powstrzymywać? Sky is the limit.

I'm the limit. I'm at my limit.

Sometimes. 

Są we mnie dwa wilki - jeden mówi regularność, drugi mu na to regeneracja - i tak w ten sposób wilki toczą bardziej zrozumiałą konwersację niż osoby, które nadal nie nauczyły się wymawiać "r".

Jest to scenariusz prawdziwie rozgrywający się w mojej głowie. (Hihi. Tak, to wygląda jak czas na dygresje. Ale nie, nie zapytam czy żyjemy w symulacji, jeszcze nie teraz.

...też słyszeliście ten dźwięk?)

I wydawałoby się proste - jesteś przemęczona, zrób sobie przerwę, przestrzeń w głowie, zregenerujesz się, wrócisz z czymś lepszym. ALE. Z drugiej strony - regularność, akceptacja, małe kryzysy to jeszcze nie powód, żeby przestawać, można dzielić się różnymi stanami, nie da się czuć flow cały czas.

I - teraz pytanie, co ja powinnam zrobić? Chciałabym być teraz jak Sims, któremu po prostu ktoś mówi, co ma robić - idziesz do basenu, pływasz, barierka znika - proste. Chociaż teraz bardziej widzę siebie w wersji Simki, której ktoś każe przejść do innego pomieszczenia i tam niby jest miejsce, ale jednak dla niej nie ma miejsca, bo nie potrafi odsunąć krzesła, więc zaczyna wymachiwać rękoma i wydawać Simsowe dźwięki.

Z jaką konkluzją chcę Was zostawić?

Nie wiem, ale mogę Wam polecić podcast Voice Hugs, guys, to najbardziej cosy miejsce w Internecie, jakie tylko można znaleźć.

Nawet już nie próbuję być śmieszna.

Mój mózg jest w trybie spanka.

Trzymajcie się ciepło. Albo chłodno. W zależności od potrzeb.